#ศุกร์13ฝันหวานของนัมซง

     แอ๊ดดดด........ เสียงประตูครับไม่ใช่พี่แอ๊ดคาราบาว


ตอนนี้ก็เป็นเวลาตี1กว่าๆ วันนี้ผมมีงานโชว์ตัวที่ปูซานครับ ด้วยความติสและฮิปฮอป ผมเลยเลือกที่จะนั่งรถไฟกลับมาโซล หลังจากที่เข้าไปอ่านไลน์กรุ๊ปของเมมเบอร์ ก็รู้สึกว่าจะตัดสินใจผิด ผิดมากกกกกกกกกกก แม่มเอ้ยยย อยากเปลี่ยนไปนั่งเครื่องบินก็ไม่ทันล่ะครับ เพราะเสียงรถด่วนขบวนสุดท้ายทำให้รู้ว่าสายเกินไป T^T




ประโยคในไลน์กรุ๊ปมีดังนี้ครับ


Winner ผู้หล่อเหลา   *บอกตรงๆเกลียดชื่อกรุ๊ปมากครับ พยายามเปลี่ยนกี่ครั้งก็ตามแต่ ผมก็ได้แค่ผิดหวัง คังซึงยุนผู้มั่นหน้าก็เปลี่ยนกลับมาเหมือนเดิม ที่เพิ่มเติมคือผมโดนด่า





*ฮุนนี่ เซ็กซี่กาย

พวกมึงวันนี้ศุกร์13เว้ยยยยยยยยย


*ซึงยุน ม้าแตก

เออรู้แล้ว ล่ะวันนี้ผมไม่อยู่นะมีนัดกะพี่โค่ ^^


*ฮุนนี่ เซ็กซี่กาย

อ้าววววว ล่ะกุล่ะ มิโนก็ไม่อยู่ล่ะกุจะแด๊นซ์ออนเดอะฟลอกะใคร Y^Y


*จีนู ตาแป๋วแม่แมว

จีนูก็ไม่อยู่นะ คิดถึงเด็กๆ จะไปรับกลับมาหอ


*ฮุนนี่ เซ็กซี่กาย

แหมะ!!! รับกลับหอหรือไปนอนหอ....นู้นล่ะ


*ซึงยุน ม้าแตก

พี่ก็อยู่กะนัมไปซิ นัมไม่ไปไหนนี่


*นัมแท แพ้ขนหมี

ผมง่วง จะนอน ห้ามกวน บรัยยย


*ฮุนนี่ เซ็กซี่กาย

อ่าาาาา 

มิโนอ่าาาาาาาา จะกลับมายังงง 


มิโน 

.....

ตอบซิ 


ไอ้หมีโน่ววววววววววววววววววววววววววววววโง่วววววว 


กุออกไปคนเดียวก็ได้วะ โป้งพวกมึง 




                                                                      *มิโน โอ้โหหล่อจัง
                         
                                                         นี่ไม่มีใครอยู่หอนอกจากน้องนัม
                                                         เลยหรอ ทำไม ทำไมไม่บอกตั้ง
                                                         แต่ผมออกจากห้องงงงงงงง 



*นัมแท แพ้ขนหมี

ทำไมพึ่งตอบ ล่ะนี่อยู่ไหน ขึ้นเครื่องยัง


                                                                                                       *มิโน โอ้โหหล่อจัง

                                                            พี่อยู่บนรถไฟจร่ะนัม พอดี
                                                            คิดว่าอยากนั่งคิดอะไรเพลินๆ


*นัมแท แพ้ขนหมี

เชิญ เพลินให้สาแก่ใจ 



                                                                      *มิโน โอ้โหหล่อจัง

                                                              นัม อย่างอนพี่นะคนดี พี่ใกล้
                                                              จะถึงแล้ว อีก55สถานี เอง                                                                     T^T




__________________________________________________







หลังจากจบประโยคนั้น แทบเชวี้ยงมือถือทิ้ง แต่ไม่ได้ครับเด๋วน้องนัมพิมมา แต่ดูจากสถานะการณ์แล้ว ไม่น่าพิมมาแล้วแหละครับ อาการนี้งอนแน่ๆ หนักด้วย ไม่ใช่ตัวนัมนะครับ หมายถึงงอนหนัก เพราะโทรไปก็ไม่รับตัดสายทิ้ง เหมือนบอกให้รู้ถึงซัมติงบางอย่าง 


 

     กลับมาที่แอ๊ดดด.... เหมือนเดิมครับ ผมเปิดประตูเข้าห้องมาอย่างแผ่วเบา มืด มืดดดมาก ไม่ใช่ตัวผมนะครับ หมายถึงห้อง ผิวผมเค้าเรียกสีแทนๆครับ แทนที่จะขาว ถรุ้ยยย พอครับ ผมค่อยๆเดินๆคลำๆทางไปแบบมืดๆนั้นแหละ กะว่าจะเซอร์ไพรส์น้องนัม และแล้วก็ถึงหน้าห้องหอ รอรักของเรา2คน อรั้ยยย เขิล >,< ยืนบิดประตูและปิกาจู้เบาๆ ในห้องไฟสลัว กลิ่นหอมอ่อนๆ ฮ่ะช่ะ มีเพลงคลอเบาๆซะด้วย เหมือนจะงอน แต่สร้างบรรยากาศให้ง้อ ผมเห็นน้องนัมของผม นอนจิ้มมือถือพลิกไปพลิกมาด้วยเสื้อกล้ามเพียงน้อยชิ้น บร้ะ!!! เซะซี่ ขยี้ปิกาจู้มาก 





ผมค่อยๆเดินเข้ามาช้าๆ จนกลางห้องล่ะครับ น้องนัมก็ยังไม่เห็นผม T^T  หึหึ แต่ไม่เป็นไร ผมอค่อยๆแอบอยู่มุมตู้เสื้อผ้า และมองของในมือ มุมปากแอบยกยิ้มร้ายนิดๆพิชิตใจนัม ผมค่อยๆสวมหน้ากากผี แต่สวมอยู่หลายทีก็ไม่เข้า อ้ออออ ลืมถอดหมวก เอาใหม่ ทีนี้ก็เคาะไปที่ตู้เสื้อผ้า3ที 




ก๊อก ก๊อก ก๊อก 





"ค่ะ คะ ใคร อ่ะ"




    ฮิฮิ ได้ผลลล น้องนัมของผมสะดุ้งตัว ลุกพรวดทันทีที่ได้ยินเสียงเคาะ หน้าใสๆ ปากน้อยๆ คิ้วตกๆ ทำหนน้ากลัวๆ น่ารักชะมัด





ก๊อก ก๊อก ก๊อก



"ถามว่าใครไง ไม่เล่นนะเว้ยยยยยยยยยยยยยย"



   

      T^T นะ น่ะ นั่นซิครับใคร ใช่ครับ ฟังไม่ผิดผมถามเอง เพราะครั้งนี้ผมไม่ได้เคาะ จริงจริ้งงงงงงงงงงงงงงง อยากฮ้องห้ายยยยยย ไม่ไหวล่ะกลัวมากกกก




"นัมมมมมมมมมมมมมมมมมมม"




"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก"



     

     ผมวิ่งไปหาน้องนัมอย่างไวเลยครับแต่ลืมไปว่าใส่หน้ากากอยู่ ผลที่ได้และสิ่งที่โดนคือ ตรีนครับ ตรีนน้องนัมเต็มๆอก 




"ไอ้พี่มิโน ใครบอกให้เล่นอย่างนี้วะ สมน้ำหน้า"




"นัมอ่า เจ็บนะ ช่วยพยุงขึ้นหน่อยจิครับ"




"จิ๊ เล่นไรไม่รู้เรื่องเลยแม่มม"


   


     ถึงปากน้อยๆนั่นจะบ่นแต่ก็เดินลงมาช่วยอย่างน่ารัก และแล้วววว ผ้าห่มก็ถูกเหวี่ยงลงที่นอน อะเฮือกกก เสื้อว่าเซ็กซี่แล้ว แต่กางเกงสยิวกิ้วกว่า จะสั้นไปไหน แน่นไปมั้ย ทำใจม่ะดร้ายยยยยยย ขณะที่น้องนัมเดินเยื้อนย่างร่างขาวอวบมาหาผมนั้น สายตาผมกลับเหลือบไปเหนใบหน้าขาวซีด ที่สะท้อนมาจากกระจกหัวเตียง ไอ้เชี่ยยย หอตั้งแพง แต่แม่งเสือกมีผี กึ่งนั่งกึ่งนอนอยุ่บนพื้น ไม่รู้จะทำหน้าหื่น หรือตื่นกลัวดี 




"อ่ะ ลุกได้ล่ะ"


     ดั่งมือขาวๆมาช่วยชีวิตไว้ ผมรีบถอดหน้ากากออกล่ะ จูงมือนัมวิ่งออกมาจากห้องนอนทันที 



"วิ่งออกมาทำไม ล่่ะกลับมาไม่เปิดไฟล่ะ"




"นัม พี่ขอโทษที่แกล้งนัมเมื่อกี้นะ แต่พี่แค่เคาะแกล้งครั้งแรกจริงๆ ครั้งที่2ป่าวทำ"



"อะไรนะ!!!!"



     ผมพยักหน้าหงึกหงักพร้อมจับมือน้องนัมไว้แน่น น้องนัมเริ่มคิ้วตก ตาแดงล่ะครับ แฟนกลัวผีมาก ซึ่งก็ไม่ต่างกัน แต่ไม่ได้!! ผมต้องแมนเพื่อปกป้องแฟนอันเป็นที่รัก



"นัม ไปหาไรกินเดินเล่นกันมั้ย จะได้ไม่กลัว"



"ไป แต่นัมจะไปชุดนี้ได้ยังไง ฮือออออออ นัมไม่อยากอยู่ห้องอ่าาา"




     น้องนัมงอแง กอดเอวผมไว้แน่น และเท้าก็ดิ้นไปดิ้นมาแถมสายเสื้อผ้าหลุดจากไหล่ข้างนึง แหมะน่ารักชะมัด ผมอยากฟัดแฟนอ่าาาาา T^T 



"เอางี้ไปเอาเสื้อห้องซึงยูนก่อน"



"ไม่เอา ซึงยูนไม่ชอบอาบน้ำแถมใส่เสื้อผ้าก็ไม่ซัก นัมไม่ใส่กะยูนอ่ะ ไม่เอาๆๆ"



     นัมไม่เอาแต่พี่จะเอาล่ะนะครับบบบ  (หึ ได้แต่คิดในใจ)



ก๊อก ก๊ฮก ก๊อก




".................................." 



   ทีนี้ชัดมากกกก นิ่งทั้งคู่เลยครับ กอดกันกลม อยากเป็นลมแบบอินเซปชั่น




"นัม พี่ว่าเราต้องเปิดไฟก่อนอันดับแรก"



"เดินไปแบบนี้ได้ม่ะอ่ะ"




     อยากให้เห็นสภาพแสนอนาทนี่จัง คือบับ อีกนิดจะแทบสิงกันอยู่ล่ะ หัวทุยๆแสกกลางมุดอยู่ตรงอก 2แขนกอดแน่นรอบเอว เท้าทั้ง2ข้างเหยียบอยู่บนเท้าผมอีกที เหมือนจะโรแมนติก แต่ติดตรงที่น้ำหนักนัม





"ตึก ตับ ตุบ แตบ"



"นัมได้ยินเสียงมั้ยย"



"ฮือออ ได้ยินไม่เอาไม่ดู มิโนหันไปดูซิ"



"หืออออ หึ ห่ะ ห๊ะ"



เห้ยยยยเชี่ยแล้ว ภาพที่ผมเห็นคือตัวเชี่ยไรไม่รู้เกาะอยู่ตรงประตูห้องน้องนัม เป็นตัวเดียวกับที่ผมเห็นในกระจกเป๊ะ!!!!! 





"ไม่ไหวล่ะเว้ยยยยยย"



     ผมตะโกนออกไปสุดเสียง และเหวี่ยงแฟนขึ้นหลัง พร้อมวิ่งออกไปด้วยความ(คิดว่า)ไวแสง 



"5555555555555 พวกมึงงงงงง กลับมาก่อนนนน กุขอโทษกุไม่แกล้งแล้ววว"




     ผมหันหลังที่ตอนนี้ยอกนิดๆไปอย่างยากลำบาก เพราะเสียงที่ตะโกนตามมามันคุ้นหู จนต้องหันไปดูว่าพี่กุรึป่าว นั่นไงชัดเลออ!!!


"ไอ้เฟี้ยพี่ฮุน แม่งงงงงง มึงเอาที่มาร์กหน้าออกเลยนะ กุหัวใจจะวายตายไม่พอ แถมตายไม่หล่ออีกด้วย"



"ไอ้พี่ฮุน ทำไมเล่นงี้อ่ะ นัมฉี่จะแตกอยู่แล้ว"




"แฟนครับ พี่ว่าไม่จะแล้วมั้งครับ หลังพี่นี่ชื้นแฉะอุ่นๆละมุนเหมือนอยู่ในป่าอะเมซอนเลอออ"



"ก็กุไม่รู้จะออกไปไหนอ่ะ ชวนใครไปก็ไม่มีใครตอบ นัมก็บอกไม่ให้กวน ก็เลยแอบเข้าไปอยู่ในตู้เสื้อผ้านัม กะนอนในนั้นแต่กุเห็นมึงกลับมาพอดี กะจะออกไปซะหน่อยเห็นมึงจะแกล้งนัมกุเลยแกล้งมึงอีกที เป็นไง มึงตกใจอ่ะดิ๊"




"ครับ สมใจอยากพี่แล้วล่ะซิ หลบไปเลย ผมจะอาบน้ำนอนล่ะ เชิญพี่หลอนนอนข้างนอกคนเดียวล่ะกัน"



"มิโน ปล่อยนัมลงได้แล้ว"



"ปล่อยลงก็เลอะห้องหมดซิจร้ะ ไปเข้าห้องทั้งงี้แหละ อาบน้ำใหม่ด้วยกันเลย ป่ะ"



"บว้าาาา เดินเร็วๆๆดิ นัมง่วง"





     แหนะ ปากบอกง่วงงงง แต่ตัวดิ้นถูๆๆบนหลังกุเนี่ยนะ ผมบอกคำเดียวเลยว่าาา ไม่ต้องนอน คืนนี้พี่จะเล่นให้หอนทั้งคืนเลยยยย